Nce sta na’ criatura de marmo dinto ‘o cimitero,
quanne nce passo annanze nce lasso nu fiore
nu signale, comme fosse na freccia d’ammore.
Nappoco fanno ciente anne a quanne se ne jette
ma quanne ‘o veco stu marmo, pare ca mo mo fernette.
Chesto è ‘o mistero e’ na lapide a memoria
te piglia, nodo alla gola, e te fa parte d”a storia.
E llà addò ‘o tiempo s’è fermato ‘ncoppe e’ scritte
tu vaje sbarianne e pierde d”o presente ‘a via diritta.